กลับบ้านมาเหนื่อย ๆ แต่ทำไมคนขับรถเขาไม่เหนื่อยมั่งนะ

เคยคิดกันมั้ยครับว่าเราทำงานนั่งออฟฟิศ ไม่ได้วิ่งไปวิ่งมาซะหน่อย แรงที่ออก ก็แค่กดปุ่มเครื่องถ่ายเอกสาร กับ ออกแรงกด keyboard computer , ตกเย็นมา ไม่มีเวลา ไม่มีเรี่ยวแรง จะทำอะไรให้ตัวเราเองมีความสุขเลย....

ที่วันนี้พูดถึงเรื่องนี้ก็เพราะว่า..วันนี้ เหนื่อยครับ (เหนื่อยจริง ๆ นะเอ้า อิอิ) คือ เดินกลับบ้าน จากป้ายรถเมล์ ผ่านท่ารถสองแถว (อันนี้มันคันใหญ่่อ่ะครับ มันสองแถวหรือเปล่าอ่ะครับ หรือเขาเรียกว่ารถอะไร..)
แอบถ่ายคุณลุงคนขับรถ...นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ แบบสบายใจเฉิบอ่ะ...คือ
ท่ารถนี้น่ะครับ ผมเคยนั่งไปโลตัสวังหินนะ 5-6 บาทเองครับ มีคนนั่งไปกับผม แค่ 5-6 คนแค่นั้นจริง ๆ ครับ ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ได้อย่างไรกันอ่ะครับ















ที่จะบอกก็คือ คนที่เขาทำงานกับฝุ่นกับควัน กับการต้องเหนื่อยกายขนาดนี้ แล้วไม่รู้ว่าจะมีรายรับเท่าไหร่ เนี่ย คุณลุงเขายังหาเวลา เพิ่มความสุขให้กับตัวเองได้เลยครับ
เราจะทำงานกันแล้วปล่อยให้คนอื่นมาโขกสับ แล้วก็ บอกตัวเองว่าต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้านายเราพอใจ แล้วให้เงินเดือนเพิ่ม (หรือเปล่าก็ไม่รู้) ต้องไปรักษาหน้าตา และ รองรับอารมณ์ คนอื่น มาทั้งวัน....

พอกลับมาถึงครอบครัว เรารักษาน้ำใจคนใกล้ตัวเราบ้างหรือเปล่าครับ

อยากให้ลองปรับตัวเองนิดนึงนะครับ คือ อย่าไปหวังเศษเงินเดือนที่จะเพิ่มจากใครก็ไม่รู้ สู้เราให้ความสุข กับคนใกล้ตัวเรา หรือ ตัวเราเองดีกว่า ได้ผลกลับมาทันทีไม่ต้องรอประเมินผลงานปลายปีด้วย เราดีไป เขาก็ดีตอบ เขาก็มีความสุข....รักตัวเองและ คนใกล้ตัวให้มากขึ้นกันเถิดครับ