เมื่อผมรู้สึกโง่ แล้วมีความสุขมาก ๆ ๆ ๆ

ว่างเว้นไปนาน (ทำไม ใคร ๆ ที่เขียน blog มักจะลืมความรู้สึก "อยากแบ่งปัน" ในการแชร์ประสบการณ์ ผ่าน blog ตัวเองล่ะครับ)
เข้าเรื่องเลยดีกว่า กับเช้าวันอาทิตย์ที่แสนเงียบสงบ และ สดชื่น หลังฝนตก อากาศเย็นสบาย และการนอนแบบพอเพียง (ไม่มากไป ไม่น้อยไป ให้ร่างกายได้พัก พอดี ๆ )

เมื่อวานนี้ตั้งแต่เวลา 13.00-22.00 ของวันที่ ผมไปงานมีทติ้ง ของเว็บ blog เกี่ยวกับ เทคโนโลยีครับ บอกชื่อก็ได้ครับ www.blognone.com ก็ Blog นั้นไง ชื่อนี้มาจากภาษาไทยที่คุณมาร์คเจ้าของ blog เคยพูดเล่น ๆ ในงานมีทติ้งที่นึงซึ่งผมก็เคยได้ไปฟังมาก่อน แล้วรู้สึกได้เลยว่า คุณมาร์คเป็นคนที่พูดในที่สาธารณะได้ดีคนนึงทีเดียวครับ (อันนี้มาตรฐานผม มาตรฐานคนอื่น ไม่รู้นะครับ แต่ผมก็ฟังสัมนาบ่อยนะเอ้า)

เมื่อวาน เป็นการจัดงานเนื่องในวันคล้ายวันเกิด ของ blognone ซึ่งมีอายุ 3 ปี หัวข้อที่พูดก็มี 4-5 หัวข้อ แต่เกี่ยวข้องไปทางเทคโนโลยีล้วน ๆ น่ะครับ

ผมไม่ได้จบสายไอที ผมไม่ได้เก่ง ไอที ผมเป็นแค่ user ทั่วไป ชอบอ่านเว็บ หาความรู้

จริง ๆ ไม่ได้อ่าน blognone มาก่อนหน้านี้เท่าไหร่ แค่เคยได้ยินชื่อจากงานสัมมนา ว่าเป็น blogเกี่ยวกับเทคโนโลยีที่คนให้ความสนใจเยอะ และ เป็น สังคมที่เข้มแข็งพอตัวเลยล่ะครับ

ผมฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่ล่ะครับ เมื่อวานนี้....12.45 ไปถึงก่อน มีทีมงานมาแล้วบางส่วน
14.00 ความรู้สึก "ทำไมกรูฟังไม่ค่อย แบบว่า ปิ๊ง อ๋อ " ไรเงี้ย คือผมคิดตามเกือบไม่ทันนะครับ เพราะศัพท์บางศัพท์เป็น ศัพท์เทคนิค แต่แบบว่า มันพูดเป็นไทยลำบาก ดีนะที่วิทยากร เน้นอธิบายพื้นฐานให้ด้วย ไม่งั้นคงแย่กว่านี้น่ะครับ

ทำไมกรูโง่ ขนาดนี้วะ
ทำไม กรูไม่ลุกกลับบ้านล่ะ ถ้าฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ก็ จริง ๆ ก็รู้บ้างไม่รู้บ้างน่ะครับ
ทำไม ยังนั่งต่อเหรอครับ
คุณต้องไปเองครับงานสัมมนาประเภทนี้

ผมไม่ค่อยจะเจอกลุ่มคนที่ทำให้ความรู้สึก "มีไฟ" ในการใช้ ความคิดของตัวผม เท่าไหร่
ชีวิตทำงานออฟฟิศ เจอแต่งาน กับ งาน ซึ่งไม่ใช่สายไอที

แต่เมื่อวานนี้ ผมเห็นเด็ก ม.1 ม.2 มันพูดอะไรเกี่ยวกับ ubuntu (เขียนถูกหรือเปล่าไม่รู้)เป็น opensource (รู้จัก opensource แค่มันฟรี แค่นี้ครับผมน่ะ)น้องทำอะไรอยู่หน้าห้องพูด ๆ ๆ ๆ

ม.1 พูดภาษาเดียวกับที่คนที่เป็นระดับ programmer , developer เข้าใจน่ะครับ

ผมโง่ แต่เชื่อมั้ยครับว่า ผมมีความสุขที่โง่

น้ำเต็มแก้ว ใคร ๆ ก็ไม่ยอมรับว่าวตัวเองเป็นน้ำเต็มแ้ก้ว
ผมรู้สึกว่า การที่ผมคุยเรื่องไอที ได้มากกว่าเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ออฟฟิศ แค่นั้นก็รู้สึกเท่ห์แล้ว ดูมีความรู้แล้ว

นั่นเอง เป็นสิ่งที่ทำให้คนเก่ง ไม่น่ากลัวเท่าคนขยัน

ถ้าผมไม่ขยันออกไปงานครั้งนี้ ผมจะไม่ยอมรับว่าตัวเองโง่มั้ง
แมร่ง กบในกะลา ชัด ๆ

เมื่อผมโง่ ผมจึงได้เรียนรู้ทุก ๆ วินาที every single words ซึ่งมาจากคนเหล่านั้น
(ปล.คุณต้องไปครับงานสัมนาที่รวมคนเหล่านั้นมาอยู่ด้วยกัน แล้วแบ่งปันไอเดียกันเต็มที่ (แม้เวลาจะไม่อำนวย)) ไปเอง กับรอดู video มันต่างกันครับ น้ำเสียงจากลำโพงบ้านคุณ กับ น้ำเสียงที่เปล่งผ่าน เส้นเสียงของ guru ที่ไม่ยกตนข่มท่าน ตั้งใจมาแบ่งปัน
คุณจะรับพลังจากพวกเขาเหล่านั้นได้ไม่ยากเลย

นั่นแหละ พลังที่ทำให้ผมอยากเขียน blog เรื่องนี้ครับ

จงโง่ แล้ว คุณจะได้เรียนรู้ ตลอดเวลา
ผมอยากรู้จักคนเหล่านั้นเป็นการส่วนตัวเหลือเกินครับ แบบว่าผมพูดเก่งนะครับ แต่ถ้าให้ผมนั่งฟังคนพวกนี้พูดนะ
ผมฟังได้ทั้งวันแน่ ๆ ครับ

คนเหล่านี้แหละ ที่ผมมองว่าจะพัฒนาประเทศเรา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ผมมั่นใจ พี่ ๆ เพื่อนๆ น้องๆ เหล่านั้น ทำได้แน่ๆ

ปล. เมื่อวานนี้มีน้อง ม.1-ม.2 พูดเรื่อง ubontu
มีอาจารย์ รวิทัต ภาควิชา คอมพิวเตอร์ พูดเรื่องอะไรซักอย่างที่ผมชอบฟังโคตร ๆ จำได้แค่ ปรัยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ
มีคุณ apirak ไม่ใช่ โกษะโยธินนะครับ พูดเรื่อง usability , user interface ประมาณนี้

ต้องไปดูวิดีโอเพิ่มเอาที่ blognone นะครับ