วันนี้วันอาทิตย์ เดินออกไปหาข้าวกินหน้าปากซอย เดินไปเรื่อยๆ กินจนเบื่อทุกร้านแล้วนะเนี่ย
มานั่งคิดดูว่า 1 ปีมี 365 วัน แต่มีร้านให้เราเลือกกิน ประมาณ 10-20 ร้าน หน้าปากซอย
มีอาหารคาว ขาย เฉลี่ยแล้วน่าจะสามารถถึง 365 ชนิดได้นะ
แต่ไม่อยากจะเชื่อว่า ตรูกินซ้ำซ้ำ ซากซาก มา เป็นเวลาปีกว่า สองปีแล้วเนี่ย
มอง ๆ ไป แกงเหลืองก็ไม่ค่อยกิน นู่นนี่ ตรูก็ไม่กิน
สุดท้าย ถ้าให้นับนี่ น่าจะนับได้เลยนะเนี่ย
สุดท้าย เหมือนจะเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายนะ...อืม แต่ตรูก็เลือกกินอยู่ดีนั่นแหละ..
ไปร้านบะหมี่เกี๊ยวอีกแระ ปากซอยภาวนา ร้านตั้งอยู่หน้า อาคารพาณิชย์ หรือว่า พานิชย์ ฟะเนี่ย คนไทยแท้ ๆ ยังเขียนไม่มั่นใจเลย
ในอาคารพานิชย์นั้น มีร้านขายเทป ซีดี (ไม่เถื่อน แต่ถูก) อยู่ แล้วมีป้ายโฆษณา เอ๊ะ ศศิกานต์ (น่าน คิดว่าชื่อนี้เขียนถูกนะเนี่ย..ไม่ต้องดูเลย ...ใครฟะ ญาติตรูก็ไม่ใช่ สะเหร่อ ไปจำอะไรใส่หัวไว้อีกแล้ว)
โปสเตอร์นางแบบเขานอนโพสต์ท่า บนพื้นหญ้าสีเขียว สวยชุ่มชื่น
ไล่สายตาตั้งแต่หน้า มาคอ มาอก มาเอว มาสะโพก มาขา มาปลายเท้านางแบบ ไล่ลงมาถึงพื้นหญ้า ไล่ลงมาใต้ โปสเตอร์
ก็ได้มองไล่สายตาอีกครั้ง แต่คราวนี้ทำด้วยความเร็ว ระดับเร็วที่สุดที่ลูกนัยน์ตา (ไม่ใช้ ลูกกะตา เพราะไม่ใช่ยาย และ ไม่ใช้ ลูกตา เพราะไม่ใช่น้าๆ แม่ ๆ ของเรา)
เร็วสุด ๆ ประหนึ่งว่า..เร็วเกือบได้ระดับความเร็วแสง
เพราะมีนายแบบไปนอน ไม่รู้ว่า คนบ้า หรือ ไร้ที่อยู่ หรือ เมา
คือ ที่ต้องมองเร็ว ๆ เพราะไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรมากมายหรอกครับ
กลัวคนอื่นจะเห็นสายตาเรา มองเขาด้วยความพินิจพิเคราะห์
แล้วจะคิดว่าเรามองคนอื่นที่ต่ำกว่า ด้วยการดูถูกเหยียดหยาม
ก็ไม่ต้องให้คนอื่นเห็นสายตาที่ไม่ดีอย่างนั้นจากเราจะดีกว่า
เราเองก็ต่ำ เราเองก็สูง ของอย่างนี้ ไม่สามารถสังเกตุได้จากการแต่งตัว
ต่ำที่ใจ อยู่สูงแค่ไหน มันก็ต่ำ ว่ามั้ยครับ
ปล...ไปหามาแล้ว ว่า พานิชย์ ไม่มีในDictionary ของ NECTEC แต่มีคำว่า พาณิชย์ นะครับ ถูกหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่ต่อไปก็จะใช้ พาณิชย์ แล้วล่ะครับ
No comments:
Post a Comment